من با تمام وجودم باور دارم که

 خیال به آنچه در روزگار گذشته داشتم

 از درد زمان اکنون نمی کاهد

 بلکه بر درد آن می افزاید .

من این را می‌دانم که

 روزی در زمان که کودک بودم ،

 کودک بودن را فراموش کردم

 تا باور داشته باشم که زنده هستم.

من این را درک می‌کنم که

 فردا روزی نخواهد بود که امروز داشتم

و روزی نخواهد بود که می‌خواستم

 و تجسم می‌کردم.

ولی‌ من همین هستم که

 تقدیر بر دامنم من نهاد ،

 آری من انسانی‌ با دیواری از یادگاری‌ها

 که تقسیم با خاطرات زندگی‌ کردم.

من مردی بودم که

 گٔل را احساس و آب را می خواند

 ولی‌ هیچ گاه فریاد نزد آسمانش ابریست

 و خانه بر آب ساخته است.

سلام بر فردا و خدانگهدار امروز

که من مردی بودم که

چشم به آسمان و سلام در دست

و فردا را در پس ابری که بارانی خواهد بود می‌دیدی

و باز بر آن می‌خندید.

گاهی خداوند درها را قفل می كند و پنجره ها را می بندد !
چه زیباست فکر کنیم توفانی در راه است؛
و خداوند نمی خواهد آسیبی به ما برسد.